من آمدم

پانزده ميليارد سال
راه كمی نبود.
اما آمدم كه برسم
به چيز، به هست، به زندگی.
صاعقه‌اي زد
در جان مردی
وجهان زنی،
تا من. من شوم.
خونخواره جنينی كه
گلبول‌های سرخ هستی را مي‌گرفت
و غافل بود از گلبول‌های سفيد حماقت.
بيست سال بود
كه آرزويم هم‌سايگی ديگران با من بود.
درد،
اين تجربه ژرفش شناختنِ سياهچاله‌های هستی،
بر آنم داشت
كه آرزو كنم،
كاش جاي هر كسي بودم به جز خودم.
به زندگي احمق‌ها نيز غبطه بايد خورد؟